هوره ساده ترین، ابتدایی ترین و اصیل ترین گونه موسیقی است که اکنون به تکثر و هزارگونه گی زبانی و کیفی در آمده است. ما ایرانیان بخصوص مردمان کردزبان غرب کشور این گونه ابتدایی و اصیل آواز را هوره می نامیم،
هوره ساده ترین، ابتدایی ترین و اصیل ترین گونه موسیقی است که اکنون به تکثر و هزارگونه گی زبانی و کیفی در آمده است. ما ایرانیان بخصوص مردمان کردزبان غرب کشور این گونه ابتدایی و اصیل آواز را هوره می نامیم، کلمه هوره و نامگذاری آن قدمتی حدوداً 7000 ساله دارد و به دوران پیامبری حضرت زردتشت می رسد در ”گات های یسنا“ که بخش مهمی از اوستا کتاب مقدس زرتشتیان می باشد بصورت منظوم نگاشته شده و لذا در آن زمان، مردم برای خواندن آن و نیایش اهورا مزدا آوازی را سر داده که آنرا هوره نامیده اند،
هوره ندای حق طلبی بوده و کرداری نیک، پنداری نیک و گفتاری نیک را آواز کرده است. همانگونه که امروزه بعضی از افراد و خصوصاً قاریان قرآن با تلاوت آیات این کتاب آسمانی آوازی را سر می دهند که ا زیک سو پیام خدا را که پاکی، فرزانگی و حقانیت است سر می دهد و از سوی دیگر نیز موسیقی آهنگین این آواز چنان ژرف و گرم و زلال است که دل و جان را به ارتعاش در می آورد، آن زمان نیز بعضی از افراد با تلاوت گات های اوست، این حس های ژرف و زلال را به دیگران انتقال داده اند که هم، هنری لطیف و هم عملی مومنانه و اعتقادی محسوب می شد. آقای فاروق صفی زاده پژوهشگر کرد زبان در کتاب ”پژوهشی درباره ترانه های کردی“ چنین می گوید: این آواز، اصیل ترین موسیقی کردی می باشد که از زمان های کهن به یادگار مانده است، که ویژه ستایش از اهورا مزدا بوده است و کردها که پیرو آیین آسمانی زردتشت بوده اند در هنگام مرگ کسی و روی دادن پیشامدی و یا پس از پیوند با اهورا مزد، شروع به خواندن هوره کرده اند و آواز سوزناکی را که برگرفته از نوشتار آسمانی اوستا بوده به شیوه هوره خوانده اند، واژه هوره از اهوره گرفته شده است، همین شیوه هوره در خواندن قرآن به کار می رود و واژه سوره از همین واژه گرفته شده است. وی در بخش دیگری از کتاب خود می گوید: هوره از ریتم آزاد پیروی می کند، این گونه آواز بیشتر در مناطق گوران، سنجابی، قلخانی و کلهر مرسوم است. مقام های هوره: بان بنه ای، بنیری چر، دودنگی، باریه، غریبی، ساروخانی، گل و دره،پاوه موری، قطار، هجرانی، مجنونی، سحری و هی لاوه. هوره آواز ممتدی است که خواننده، شعرها و ابیات بیشماری را در ذهن داشته و آنها را هنگام آواز به صورت پی در پی استفاده می کند، گاه شعرها سروده خود خواننده است و گاه شعرهای مورد استفاده را از دیگر شاعران به عاریت می گیرد، هوره در گذشته های دور، مضمونی مذهبی داشته و بیشتر به آواز کردن آیات کتب آسمانی یا آموزه های منظوم مذهبی پرداخته است اما امروزه مضمونی عاشقانه دارد. هوره مختص به یک دوره تاریخی و یا یک جغرافیا و فرهنگ خاص نیست، هوره یا همان آواز اصیل ابتدایی، مادر همه آوازه، تصنیف ها و ترانه های مردمان جهان است، مادر آوازها و ترانه های تمام ملل دنیا صرف نظر از نژاد و فرهنگ و زبان و معیشت و آیین و جغرافیا و تاریخ آنها. همانگونه که برکه، دری، رودخانه، سیل، اقیانوس، باران، ابر ومه همه و همه از آب اند و آب مادر و اساس همه این دگرگونی هاست، هوره نیز مادر همه تکثر ه، تنوع و هزار چهرگی آوازها و ترانه های شاد و ناشاد مردم جهان است. برای درک درست این موضع باید به گذشته بر گردیم به آن زمانی که سازها و آلات موسیقی وجود نداشته اند، آیا در آن زمان موسیقی چیزی غیر از هوره بوده است؟ البته هر صدای موزونی از صدای نی گرفته تا آواز قناری موسیقی تلقی می شود اما منظور ما در این نوشتار موسیقی به معنای متعارف آن است، در گذشته ه، انسان ها به تنهایی و یا بصورت دسته جمعی به خواندن ممتد آواز روی می آوردند، بعد به مرور زمان انواع ساز ها و آلات موسیقی به میان آمدند و آن هوره ممتد و موزون را به قطعات و اجزاء متنوع و متکثر امروزی بدل ساخته اند، امروزه آوازهای سنتی ایرانی همان هوره است که به صورت ردیفی و دستگاهی خوانده می شود. در مناطق کرد نشین غرب کشور خصوصاًَ استان ایلام هنرمندان بزرگی وجود دارند که خواندن آواز هوره را به حد کمال رسانیده اند، از سرایندگان بزرگ این آواز در گذشته می توان به شادروان داراخان و مرحوم علی نظر اشاره نمود. سرایندگان هوره : سید قلی کشاورز، علی کرمی نژاد معروف به حاجی طوسی، بهرام بیگ ولد بیگی، سید علی عسکر کردستانی، نجات، بساط عثمانوند، ابراهیم حسینی، ایل خان ارکوازی، اولعزیز، یاسمی، کریم صادقی و عبد الصمد عبدی پور هوره خوانان معروف استان های ایلام، کرمانشاه و کردستان هستند اما پس از مرحوم علی نظر، سید قلی کشاورز سرآمد همه هنرمندان این گونه موسیقی است. بولبول ته ن مه گیر ده نگ وه زاره وه بـه ش ته ن مـایه ی گـول وه داره وه هـه ر جـای گولیـگه په ر چینی خاره ئـه رای بولبول نـه ی گـول ئنتـزاره ئـه گه ر خار نه وی وه په رچیـن گول مرای مه تله وه یل زو مه وی حاصل
برگردان به فارسی: چنین با صدای محزون و اندوهبار گریه مکن هنوز سهم تو گل بر شاخسار درختان باقی مانده است. هر کجا گلی هست پرچینی از خار به همراه دارد، ولی بلبل همواره به انتظار گل است. اگر خارها پرچین گل نباشند بلبلان به سادگی به مقصود خود می رسند
